ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ,ΕΥΤΥΧΗΣ ΜΠΙΤΣΑΚΗΣ

*Η ενότητα του ανθρώπου με το ζωικό βασίλειο, όπως υποστηρίχθηκε από το φιλοσοφικό ρεύμα που αρχίζει από τον Αναξίμανδρο και φτάνει στον Μαρξ, αποτελεί σήμερα κεκτημένο της επιστήμης. Ειδικά για τον άνθρωπο; Η δομή του σώματος, οι βιοχημικές διεργασίες, το κληρονομικό υλικό, η δομή και η λειτουργία του εγκεφάλου, διαφέρουν ποσοτικά από άλλα, «κατώτερα» είδη, αλλά έχουν κοινή βάση.

*Σήμερα μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι δεν υπάρχει τομή, οντολογικό άλμα, ανάμεσα στον άνθρωπο και στα υπόλοιπα ζωικά είδη. Δεν καταγόμαστε από τους πιθήκους. Αλλά το γονιδίωμα του ανθρώπου ταυτίζεται σχεδόν με το γονιδίωμα του χιμπαντζή, με τον οποίον έχουμε και ένα κοινό χρωμόσωμα.

Και ο εγκέφαλος, και η νόηση; Και τα ζώα έχουν και αισθήματα και μία υποτυπώδη νοημοσύνη. Αλλά ο άνθρωπος είναι το μόνο «ζώο» που σκέφετεται με έννοιες. Θαύμα; Σήμερα ξέρουμε ότι «το σκεπτόμενο σώμα» (Σπινόζα) ο εγκέφαλος και ειδικά ο νεοφλοιός, κύρια έδρα της νόησης, είναι προϋπόθεση και ταυτόχρονα προϊόν της κοινωνικής ζωής. Και η ψυχή;

Ο δυϊσμός ψυχής και σώματος, τάφου της ψυχής; Σήμερα μπορούμε να ορίσουμε την «ψυχή» ως το σύνολο των εσωτερικευμένων σχέσεων του ανθρώπου με τον κόσμο και των δυνατοτήτων αυτών των σχέσεων.

*Ο άνθρωπος μέλος του ζωικού βασιλείου; Οι αναγωγιστές θα τον υποβιβάσουν σε μηχανή επιβίωσης, σε αυτόματο προγραμματισμένο με μια τυφλή αναγκαιότητα.

Οι αναγωγιστές καταλήγουν σε έναν απλοϊκό χυδαίο υλισμό. Ιδεαλιστές και πιστοί, αντίθετα, θεωρούν την άποψη της θεωρίας της εξέλιξης ως εξευτελισμό του ανθρώπου.

Και η ηθική; «Αν δεν υπάρχει θεός, όλα επιτρέπονται»! Λάθος! Ακόμα και ο ευσεβής Καντ αναγνώριζε ότι ένας άθεος μπορεί να είναι εξίσου ηθικός με έναν πιστό. Η ιστορία επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

*Κατά τον χριστιανισμό, ο άνθρωπος είναι ένα ον εξαρτημένο από τον Θεό. Αντίθετα, όμως, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η αυτονομία του ανθρώπου θεμελιώνει την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του. Σήμερα μπορούμε, αρχίζοντας από τον Δαρβίνο και τον Μαρξ, να συγκροτήσουμε μια ενδοκοσμική ηθική, με κέντρο και υπέρτατη αξία τον άνθρωπο.

Και ο θάνατος; Η αθανασία της ψυχής είναι παρηγορία και αυταπάτη. Αλλά η απόρριψη του απατηλού φωτός, της υπέρβασης, συνιστά άλλο ένα κεφαλαιώδες θεμέλιο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

MPOREIS NA FYGEIS...
DEN YPARXOUN PIA DESMA
OUTE DESMOI...

ΠΕΣ ΜΟΥ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΤΙ..

Πες μου αν θέλεις κάτι
Πες μου αν θέλεις κάτι
Πες μου κάτι, κάτι απλό μα αληθινό
Πες μου έχω ξεχάσει πως σε λένε
και που μένεις θηλυκό

Πες μου αν θέλεις κάτι
έστω ένα κάτι
Πες μου αν θέλεις κάτι
Κάτι ωραίο κάτι απλό μα αληθινό
Και 'γω μπορώ ναι εγώ μπορώ
να σου δώσω αγάπη

Πες μου δεν το βλέπεις
πως φοβάμαι το σκοτάδι στο κενό
για ποια επανάσταση μιλάμε
που προσπαθώ όρθιος να σταθώ

Π.Σ

..Μονάχη στέκεσαι στο δρόμο
τον άνθρωπο κοιτάς με τρόμο
και ψάχνεις τον μπαμπά σου
πάνω του να βρεις
στην τύχη ψάχνεις προστασία
γαντζώνεσαι σαν ικεσία
παράσιτο στην δύναμη άλλων
ν' αρπαχτείς

Πάλεψε τώρα να επιζήσεις
έξω απ' το σπίτι ο άνεμος αγριεύει
κανείς δε σου 'μαθε ποτέ
πως κάποια μέρα θα χρειαστεί και να μισήσεις
έτσι η αγάπη σου είναι φόβος
ζωή απ' τους άλλους έμαθε να κλέβει...

bring me to life . Β

How can you see into my eyes like open doors
leading you down into my core
where I’ve become so numb without a soul my spirit sleeping somewhere cold
until you find it there and lead it back home

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become

now that I know what I’m without
you can't just leave me
breathe into me and make me real
bring me to life

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become

Bring me to life
(I've been living a lie, there's nothing inside)
Bring me to life

frozen inside without your touch without your love darling only you are the life among the dead

all this time I can't believe I couldn't see
kept in the dark but you were there in front of me
I’ve been sleeping a thousand years it seems
got to open my eyes to everything
without a thought without a voice without a soul
don't let me die here
there must be something more
bring me to life

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become

(Bring me to life)
I’ve been living a lie, there’s nothing inside
(Bring me to life)

TRIA XRONIA PRIN

PRIN TRIA XRONIA TETOIA MERA...
06:00 TO PRWI,LIGO PRIN FYGW APO SENA
GIA NA PAW NA ORKISTW STH SXOLH
MOY EIPES TO EKSHS KATA LEKSH...
''MPOREIS NA ME PERIMENEIS;''
SE EIDA XAROUMENO KAI AISIODOKSO
KAI XARHKA TOSO POLY,OSO DEN FANTAZESAI...
TRIA XRONIA META EGW AKOMA PERIMENW KAI ESY
EXEIS FYGEI HDH APO KONTA MOU...
KAI OI DYO KSEROUME TA ''GIATI''.
AYTH EINAI H ZWH....

....

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΛΕΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΟΥΡΑΝΟ
ΜΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΡΟΜΟΙ...

ΣΤΟΝ Β.

...ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΤΟΣΟ ΜΟΝΗ
ΠΟΥ Σ'ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ,ΠΟΥ ΣΕ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ
ΜΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΜΑΚΡΥΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΠΟΝΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ,
ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ,ΟΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΝΑΙ.
Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΟΥ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ,ΜΕ ΣΗΜΑΔΕΥΕΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ.ΣΚΕΨΕΙΣ
ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΕΣ,ΛΥΠΗΜΕΝΕΣ ,ΘΟΛΕΣ....

<<ΒΛΕΠΩ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΝ,
ΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ.
ΒΛΕΠΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΝΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ,
ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΝΑ ΠΙΑΝΟΝΤΑΙ.
ΒΛΕΠΩ ΘΑΜΠΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΕΜΑΤΕΣ
ΞΕΧΑΣΜΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
ΒΛΕΠΩ ΚΙΤΡΙΝΑ ΧΑΡΤΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΑ ΣΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΝ ΛΗΘΗ
ΒΛΕΠΩ ΔΥΟ ΜΑΤΙΑ ΕΡΗΜΩΜΕΝΑ,
ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΑΦΗΜΕΝΑ,ΧΩΡΙΣ ΣΚΙΕΣ,
ΧΩΡΙΣ ΣΗΜΑΔΙ ΟΝΕΙΡΟΥ....
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΔΩ ΚΑΙ ΕΓΩ
ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΘΥΡΟΥ.>>

ΜΟΝΑΞΙΑ

Η ΜΟΝΑΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΑΣΠΡΗ ΗΧΗΡΗ
ΠΟΥ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΕΙΣ ΣΕ ''ΕΚΕΙΝΟΥΣ'',
ΣΕ ΣΕΝΑ,ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΚΡΥΩΝΕΙΣ;
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ ΣΑΝ ΤΟ ΝΙΩΣΕΙΣ
ΑΚΟΥΣ ΞΑΦΝΟΥ ΤΟΝ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΗΧΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ;
ΕΙΝΑΙ ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΝ
ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ;
ΕΙΝΑΙ Η ΓΩΝΙΑ ΕΝΟΣ ΔΩΜΑΤΙΟΥ;ΚΟΙΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΣΑ
ΚΑΙ ΞΑΦΝΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΖΕΙ,ΓΥΡΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ..
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΔΟΥΝ;

ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο


Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο , τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !


VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.

Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>

ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΩΝΥΜΟ...

...ΤΡΑΛΑΛΑΜ...
ΤΡΑΛΑΛΑΜ ΤΙ ΩΡΑ ΝΑ'ΝΑΙ.ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΧΤΥΠΑΓΑ
ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΣΟΥ ΜΑ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝΑ ΕΠΑΝΩ.
ΜΗ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ...ΟΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΕΡΝΟΥΣΕ
ΕΚΑΝΑ ΠΩΣ ΕΨΑΧΝΑ ΤΗΝ ΤΣΑΝΤΑ ΜΟΥ.
ΞΕΡΩ ΕΓΩ....ΕΤΣΙ ΕΚΑΝΑ ΠΑΝΤΑ...
ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΟΒΑΡΟ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΤΡΟΜΑΞΩ ΠΑΛΙ.
ΗΘΕΛΑ MONΟ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ ΔΕΝ ΠΕΡΝΟΥΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ,ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΛΕΩ.
ΜΟΝΟ ΚΑΡΟΤΣΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΟΕΜΒΡΗΣ.
ΠΑΡΕ ΑΝ ΘΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ,ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΓΕΡΟΥΣ ΠΙΣΩ
ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ-
ΣΚΥΨΕ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ-
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΞΥΛΙΝΗ ΓΕΦΥΡΑ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ
ΑΜΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΣΟΥ ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΣΩ ΜΕΡΙΚΑ.
-ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.
ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ.
ΜΟΝΟ ΜΗ ΒΓΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ ΝΩΡΙΣ,ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΠΡΩΙ ΠΡΙΝ ΒΓΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ.
ΠΡΙΝ,ΠΙΟ ΠΡΙΝ,ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ.
-ΑΝ ΘΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑ,
ΔΕΝ ΘΑ ΒΗΧΩ ΤΗΝΝ ΝΥΧΤΑ,ΔΕΝ ΘΑ ΤΡΑΒΑΩ ΤΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ,ΘΑ ΛΟΥΣΤΩ,ΘΑ ΄ΜΑΙ ΦΡΟΝΙΜΗ ΑΚΟΥΝΗΤΗ.
ΘΑ 'ΜΑΙ ΣΑΝ ΠΕΘΑΜΕΝΗ.
ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΡΩΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑ Η' ΚΑΙ ΕΤΣΙ
ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΞΥΠΝΗΣΑΝΕ
ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΠΑΙΞΑΝΕ ΠΟΤΕ....

ΑΠΟ ΤΟ ''ΙΔΙΩΝΥΜΟ''

..Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές – αγκαλιά απ΄την μέση
μετρήσαμε τ΄αμέτρητα τ΄άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
γαι να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξυνισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο – παιδιακίσια πράματα -
τον Ιούλιο κάποτε.
Γιαυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση πίσω
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γιαυτό αν τύχει και μ΄αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πως θα μ΄αγκαλιάσεις.
Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ.
Κι εκεί.

ΣΑΛΤΑΡΩ ΣΤΟ ΚΕΝΟ...

Πηγαίνω κι έρχομαι, τρέχω και σέρνομαι,
στο ένα πόδι μου, μέχρι το ξόδι μου,
χρόνια και χρόνια.
Φωτιά στα σύρματα, παίρνω μηνύματα
από απέναντι, χρωστάω έναντι
σε δυό πρεζόνια

Πιστός στο ρόλο μου, κάνω το σόλο μου,
στους αδιάφορους και στους παράφορους
τους θεατές μου.
Καυτές σταγόνες μου, γκρίζες εικόνες μου,
πώς θα χωρέσετε, πώς θα με δέσετε,
στους έρωτές μου.

Λαθραία μου υπόσταση, μικραίνω την απόσταση
σαλτάρω στο κενό.
Με βρήκανε τα βέλη σου στο τρύπιο το βαρέλι σου,
στο γύρο του θανάτου.
Γυμνός στον προβολέα σου, με πιάνει η κεραία σου
σαλτάρω στο κενό,
Στο γύρο του θανάτου, στο γύρο του θανάτου.

Ονειροσύννεφα, μικρά μου σύνεργα
συνταξιδιώτες μου, πιστοί στρατιώτες μου
σ ένα ταξίδι.
Μαζί σας πέταξα, πήρα και έταξα
φιλιά και κέρματα, του κόσμου ψέματα
σας ξέρω ήδη.

Κλειστή παρένθεση, ζω σε μιαν έκθεση
σαν μελλοθάνατος κι όμως αθάνατος
του κόσμου λεία.
Σβησμένο αστέρι μου, φεγγαροταίρι μου
τώρα ξεχάστηκα , μάλλον κουράστηκα
βάζω τελεία .

Λαθραία μου υπόσταση, μικραίνω την απόσταση
σαλτάρω στο κενό.
Με βρήκανε τα βέλη σου στο τρύπιο το βαρέλι σου,
στο γύρο του θανάτου.
Γυμνός στον προβολέα σου, με πιάνει η κεραία σου
σαλτάρω στο κενό,
Στο γύρο του θανάτου, στο γύρο του θανάτου.

....

ΒΑΡΕΘΗΚΑ,ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑΣΑ....
ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΘΥΣΙΑΣΑ..