..Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές – αγκαλιά απ΄την μέση
μετρήσαμε τ΄αμέτρητα τ΄άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
γαι να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξυνισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο – παιδιακίσια πράματα -
τον Ιούλιο κάποτε.
Γιαυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση πίσω
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γιαυτό αν τύχει και μ΄αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πως θα μ΄αγκαλιάσεις.
Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ.
Κι εκεί.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Κοιτα πως χανονται οι δρόμοι μες στους ανθρώπους..
ΑπάντησηΔιαγραφήτα περίπτερα πως κρυώνουνε απο τις βρεμένς εφημερίδες
ο ουρανός πως τρυπιέται στα καλώδια και το τελος της θάλασσας απο το βάρος των πλοίων
πόσο λυπημενες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε στη πιο ριν στάση
τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο και τη ντροπή σου ύστερα απο 2 χρόνια που βρήκες λεφτά
πως να τα ζητήσεις πως τσούκου τσουκου αργά μεθοδικά μας αλλοιώνουνε
να καθορίζουνε τη στάση μας στη ζωή απο το στυλ της καρέκλας..
Ιδιωνυμο απο ΚΑΤΕΡΙΝΑ οπως θα καταλαβες..
δεν εχω να πω τίποτα για τη κατερινα..μία ματια να ριξεις στο δικο μου και θα καταλαβεις
γεια χαρά